ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΛΑΘΑΣ “Δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας” Συνέντευξη στο lifeedite.gr

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΛΑΘΑΣ “Δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας” Συνέντευξη στο lifeedite.gr

13 Νοεμβρίου 2012 Uncategorized

«Αν δεν ήμαστε εμείς καλά μέσα μας , δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε ούτε αγάπη, ούτε το χέρι στο διπλανό μας»

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, επιμορφωτής ομάδων, αλλά πάνω από όλα ένας ζεστός άνθρωπος, γεμάτος θετική ενέργεια και αισιοδοξία.

Μου μίλησε για την καλλιτεχνική του πορεία καιγια τα σεμινάρια «συναισθηματικής διαλεκτικής».

Έμπαινε καθημερινά στο σπίτι μας για δυο χρόνια ως «Δημήτρης Μπέλλος» μέσα από την επιτυχημένη καθημερινή σειρά τα

«Μυστικά της Εδέμ». Αλλά στο θέατρο είναι από 11 χρονών. «Είχα ξεκινήσει με μια ερασιτεχνική παράσταση με ένα παραμύθι.

Το ένα παραμύθι έφερε το άλλο και φθάσαμε εδώ να ζούμε το δικό μας

παραμύθι σε αυτή τη ζωή και σε αυτή τη χώρα…». Στις παραστάσεις του Λυκείου έπαιζε στην θεατρική ομάδα στο ίδιο σανίδι με τον συμμαθητή του Αντώνη Λουδάρο.

«Όταν τελείωσα το Λύκειο και πέρασα στα Οικονομικά, ήξερα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, αλλά επειδή ως χαρακτήρας ήμουν πάρα πολύ ανασφαλές άτομο, θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω και κάτι άλλο εκτός από την Τέχνη για να έχω κάπου να «κρατηθώ». Όταν ήμουν στο δεύτερο έτος των Οικονομικών έδωσα στις εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού και πέρασα . Και από το δεύτερο έτος της δραματικής έπαιζα και στο θέατρο το βράδυ».

– Από τα έντεκα σας χρόνια στο θεατρικό σανίδι. Με ποιον ρόλο ταυτιστήκατε;

Αυτό, που ξεχωρίζω ως ρόλο στο σανίδι είναι σίγουρα ο θεός Απόλλωνας στην «Ορέστεια». Σε μια παράσταση στο Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη.

Για τους ηθοποιούς η «Ορέστεια» του Αισχύλου είναι Ευαγγέλιο. Όσες φορές και αν το διαβάσεις, αν το παίξεις και αν ασχοληθείς, έχει τόσα επίπεδα, τόσα πανανθρώπινα μηνύματα.

– Πως διαχειριστήκατε την αναγνωρισιμότητα μετά την συμμετοχή σας

στο καθημερινό σήριαλ «Μυστικά της Εδέμ»;

Τα «Μυστικά της Εδέμ» ήρθαν, όταν εγώ ήμουν ήδη 15 χρόνια ηθοποιός. Είχα παίξει πριν στις «Επιθυμίες», είχα περάσει από τη «Λάμψη» και το «Καλημέρα Ζωή», που επίσης είχαν μεγάλη τηλεθέαση.

Νιώθω πάρα πολύ τυχερός , που ήμουν σε αυτή τη σειρά και όσο περνούν τα χρόνια, το βλέπω από άλλη οπτική. Πρέπει να είμαστε όλοι πολύ περήφανοι, που συμμετείχαμε, όχι μόνο

για το υπέροχο κείμενο, αλλά για τα σωστά ελληνικά, για την αγωνία, τις εκπλήξεις και τις ανατροπές, που είχε το κάθε επεισόδιο, αλλά και όλη αυτή την ομάδα : τον καταπληκτικό σκηνοθέτη,

τους συναδέλφους.Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή, που έδεσε η χημεία όλων αυτών των ανθρώπων.

– Η μεγάλη επιτυχία του «Μπέλλου» στα Μυστικά της Εδέμ σας «άνοιξε πόρτες» επαγγελματικά;

Βεβαίως. Αν αυτό συνέβαινε πριν κάποια χρόνια, τώρα θα ήμουν με περισσότερες προτάσεις. Τώρα δεν γίνονται δουλειές.

-Διδάσκετε από το 2004 σε θεατρικές ομάδες και σκηνοθετείτε. Πως προέκυψαν αυτοί οι ρόλοι;

Η σκηνοθεσία προέκυψε, όταν με κάλεσαν σε ένα δήμο της Αθήνας να αναλάβω και να δημιουργήσω μια θεατρική ομάδα. Δεν υπήρχε τίποτα. Μου έδωσαν μια αποθήκη. Ξεκίνησα από τα λύκεια, που έμπαινα σε κάθε τάξη και έλεγα : «γεια σας, είμαι ο Στέλιος Καλαθάς, το Σάββατο, όποιος θέλει να έρθει στο Δημαρχείο κάνουμε θεατρική ομάδα». Και έτσι δημιουργήθηκε ένας πρώτος πυρήνας και ανεβάσαμε τους «Φασουλήδες του Κατσιπόρα» του Λόρκα. Είδα ότι αυτό, που έκανα είχε μεγάλη ανταπόκριση. Μετά μας ζητούσαν άλλοι δήμοι να παίξουμε. Την δεύτερη χρονιά έκανα μια σπονδυλωτή σάτιρα με κάποια κείμενα του Μάριου Ποντίκα.

Σκηνοθέτησα με βάση την εμπειρία μου ως ηθοποιός. Σκηνοθετώ πάντα ως ηθοποιός. Μάλλον σκηνοθετώ πάντα σαν θεατής. Αυτό νομίζω έχουμε χάσει στο θέατρο. Βλέπεις παραστάσεις θεάτρου, που δεν «μυρίζουν» θέατρο. Είναι ή τηλεοπτικά ανεβασμένες ή κινηματογραφικά. Εμένα μου αρέσει ο,τι κάνω, όταν είναι θέατρο, να «μυρίζει» θέατρο. Και επειδή το θέατρο έχει στοιχεία μαγείας, είναι πολύ συγκεκριμένες οι συνταγές, που πρέπει να βάλεις για να κάνεις θέατρο, προσπαθώ να χρησιμοποιώ αυτά τα υλικά.

– Φέτος για τέταρτη χρονιά είστε καθηγητής στα σεμινάρια υποκριτικής

με τη μέθοδο «συναισθηματική διαλεκτική». Τι ακριβώς είναι αυτή η μέθοδος;

Είναι μια μέθοδος υποκριτικής, αλλά και προσωπικής ανάπτυξης, που σημαίνει ότι δεν απευθύνεται μόνο σε ανθρώπους, που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Απευθύνεται σε οποιονδήποτε θέλει να ρίξει λίγο «φως» στα συναισθήματα του και να κοιτάξει το προσωπικό του υλικό. Μαθαίνουμε με απλές ασκήσεις – μια φορά την εβδομάδα για δύο ώρες – μέσα από ήχους, μουσικές, στίχους, θεατρικά κείμενα, αλλά κυρίως από βιώματα μας να ενεργοποιούμε και να ελέγχουμε τα επτά βασικά συναισθήματα, που είναι υπεύθυνα για τις αποφάσεις, που παίρνουμε στη ζωή μας.

Ένα μέρος είναι θεατρικό αμιγώς και ένα μέρος σχετίζεται με το δείκτη συναισθηματικής ευφυΐας, που διαθέτουμε, ο οποίος μετριέται. Αυτό σημαίνει ότι ένας άνθρωπος, μπορεί να είναι 40 ετών, αλλά η συναισθηματική του ηλικία μπορεί να είναι 11 με 12. Για αυτό βλέπουμε κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι είναι πανέξυπνοι, με πτυχία και δεν μπορούν να έχουν ουσιαστικές σχέσεις, δεν μπορούν να έχουν ούτε ερωτικές, ούτε επαγγελματικές, ούτε προσωπικές ουσιαστικές σχέσεις. Και αναρωτιέσαι γιατί. Αυτό συμβαίνει, γιατί αυτός ο άνθρωπος «έριξε» πολύ βάρος στην γνώση και στην καριέρα και δεν ασχολήθηκε καθόλου με τον συναισθηματικό του κόσμο.

– Πως χωρίστηκαν τα συναισθήματα σε επτά;

Έχει ξεκινήσει από το ασιατικό θέατρο, έχει περάσει στην εξέλιξη του στην Αμερική, που διδάσκεται και σε ανθρώπους, που ασχολούνται με το μάρκετινγκ και γίνονται στελέχη επιχειρήσεων και πολυεθνικών, διδάσκεται και σε ανθρώπους, που ασχολούνται με το θέατρο, με την ψυχολογία. Τα επτά συναισθήματα είναι τα βασικά συναισθήματα. Είναι σαν τα χρώματα. Δηλαδή, υπάρχουν τα επτά βασικά, όπου ο συνδυασμός αυτών δημιουργεί όλα τα άλλα. Η ζήλεια είναι ο συνδυασμός του φόβου και του θυμού. Ο φόβος μη σε χάσω και ο θυμός για αυτό, που μου έκανες δημιουργεί τη ζήλια.

«Δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας και να τα ελέγχουμε εμείς».

– Τα άτομα, που έρχονται στην ομάδα δεν έχουν επαφή με τον συναισθηματικό τους κόσμο;

Όχι, δεν σημαίνει αυτό. Υπάρχουν άτομα, που έρχονται γιατί αγαπούν το θέατρο, γιατί θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, που ήθελαν κάποτε να γίνουν, που ασχολούνται με την πώληση και θέλουν να βελτιώσουν τις ικανότητες τους στα επαγγελματικά τους, άτομα, που τους έχει αδικήσει η ζωή και θέλουν να «φωτίσουν» τα συναισθήματα τους, για να προχωρήσουν μπροστά πιο αισιόδοξα.

Γιατί το κύριο μήνυμα, που έχουμε στα μαθήματα είναι ότι πρέπει να κοιτάμε τον ήλιο «βελτιώ – δοξα» στη ζωή μας και σε μια εποχή, που όλα μας «ρουφάνε» προς τα κάτω, σε μια εποχή που από την ώρα, που γεννιόμαστε οι γύρω μας μάς τροφοδοτούν με τα «θέλω» τα δικά τους και τα «πρέπει» τα δικά τους. Εμείς είμαστε εδώ για να ξανά βρούμε τα δικά μας θέλω, να ξανά βρούμε τη δική μας δύναμη.

Γιατί αν δεν ήμαστε εμείς καλά μέσα μας , δεν θα μπορέσουμε να δώσουμε ούτε αγάπη, ούτε το χέρι στο διπλανό μας. Ο καθένας έρχεται για διαφορετικό λόγο. Και με τον καθένα δουλεύουμε διαφορετικά πράγματα.

Δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας και να τα ελέγχουμε εμείς. Οι Έλληνες είναι πολύ έντονα δεμένοι με τα συναισθήματα τους, απλά εδώ μαθαίνουμε να τα ελέγχουμε.

– Ποια διαδικασία ακολουθείται;

Σε πρώτη φάση πρέπει να γνωρίσεις το σώμα σου και πράγματα, που τα έχεις και πιθανόν δεν τα γνωρίζεις. Για παράδειγμα, μαθαίνεις να ελέγχεις την διαφραγματική αναπνοή σου.

Γιατί η αναπνοή είναι το μονοπάτι , που «πατούν» τα συναισθήματα για να βγουν μέσα από το λόγο μας. Μαθαίνουμε να αναπνέουμε σωστά. Για να ελέγχουμε τους φόβους, το στρες, τις αγωνίες μας.

Μετά μαθαίνουμε να δουλεύουμε τη φωνή μας. Να έχουμε τον έλεγχο της και να την κάνουμε όσο το δυνατόν πιο γοητευτική. Γιατί, έρχεται η επιστήμη και μας λέει ότι η εμφάνιση μας διαρκεί τα πέντε πρώτα λεπτά. Μετά έρχεται η φωνή για να επιβεβαιώσει ή να αναιρέσει την πρώτη εντύπωση, που δίνει η εμφάνιση. Άρα, η φωνή μας δείχνει ψυχισμό, προσωπικότητα. Μαθαίνουμε να ελέγχουμε τα εκφραστικά μας μέσα.

Μαθαίνεις να ακούς πιο αποτελεσματικά. Και μετά έρχονται οι στίχοι, το θεατρικό κείμενο. Ταυτόχρονα, όλα αυτά γίνονται με ασκήσεις ορθοφωνίας, ασκήσεις γλώσσας σώματος. Και στο τέλος ανεβάζουμε και μια θεατρική παράσταση για όποιον θέλει να συμμετέχει. Η παράσταση γίνεται για να μπεις σε διαδικασία ρόλων και να αντιμετωπίσεις τα δικά σου προβλήματα μέσα από ρόλους. Εδώ είναι και το κομμάτι της δραματοθεραπείας.

– Πως συνδέεται η ενδοσκόπηση με την υποκριτική και την ψυχοθεραπεία;

Η υποκριτική από μόνη της έχει ενδοσκόπηση και ψυχοθεραπεία. Η δουλειά του ηθοποιού είναι να «βουτήξει» στον κάθε ρόλο, που θα ερμηνεύσει, να ανακαλύψει τα στοιχεία αυτά, που θα συνθέσει αργότερα για να γεννήσει ένα ρόλο. Και αυτά τα στοιχεία είναι ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, πως μιλάει, πως περπατάει, τι θα φόραγε, πως θα κοιτάξει ο ρόλος. Όλα αυτά δεν είναι ψυχολογία;

«Ζούσαμε για αρκετές δεκαετίες με λευκάνσεις στα δόντια, με σιλικονούχα στήθη και με πλαστικές εκφράσεις στα πρόσωπα μας. Ζούσαμε σε ένα ψέμα. Ζούσαμε μια πλαστική ζωή, πάνω σε μια πλαστική κάρτα».

– Η σημερινή κρίση έχει στρέψει τον κόσμο στην ενδοσκόπηση;

Νομίζω ναι. Μας συμβαίνουν τόσα άσχημα πράγματα καθημερινά. Κάθε μέρα συμβαίνει και κάτι…. Σουρεαλιστικό!! Ή παίρνεις την πρώτη βαλίτσα και εξαφανίζεσαι από αυτή τη χώρα ή κάθεσαι εδώ και το παλεύεις, αλλά πρέπει από κάπου να αντλήσεις δύναμη.

Αλλά εκτός της οικονομικής κρίσης πάντα υπάρχει κόσμος, που ασχολείται με την ενδοσκόπηση του. Ζούσαμε για αρκετές δεκαετίες με λευκάνσεις στα δόντια, με σιλικονούχα στήθη και με πλαστικές εκφράσεις στα πρόσωπα μας.

Ζούσαμε σε ένα ψέμα. Ζούσαμε μια πλαστική ζωή, πάνω σε μια πλαστική κάρτα. Αυτά τελείωσαν. Ας κοιτάξουμε τα πιο ουσιαστικά.

Να αγκαλιάζουμε, γιατί έχουμε χάσει την αίσθηση της αγκαλιάς και να λέμε «σ΄ αγαπώ» κοιτώντας τον άλλον στα μάτια

– Για να κάνουμε όλα αυτά εμείς πρέπει να έχουμε ένα δάσκαλο πολύ αισιόδοξο.
Από πού αντλείτε την αισιοδοξία σας;

Ναι, αυτό με χαρακτηρίζει. Αλλά κάθε μέρα δοξάζω το Θεό, που ξημέρωσε μια καινούρια μέρα και που θα βάλω τα δυνατά μου να την κάνω δημιουργική.

Για μένα μια μέρα, που δεν είναι δημιουργική είναι μια χαμένη μέρα. Δεν σημαίνει πάντα ότι δουλεύεις. Δημιουργική είναι να πάω με ένα φίλο μου για καφέ στην παραλία. Και το απολαμβάνω.

Έχω μάθει να απολαμβάνω ο,τι μου δίνει η ζωή, άλλες φορές τα πολλά, άλλες τα λίγα. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο μυστικό της ζωής, που δεν έχουν οι άνθρωποι.

Δεν μένουμε σε αυτά, που έχουμε και να τα χαρούμε. Πάντα θέλουμε το παραπάνω. Εγώ προσπαθώ με αυτά, που έχω και μου δίνει η ζωή να περνάω καλά και να το ευχαριστιέμαι.

– Μεγάλη ευχαρίστηση για εσάς είναι και τα ταξίδια. Κάνετε πολλά ταξίδια…

Ναι…. νομίζω στην προηγούμενη ζωή μου πρέπει να ήμουν γλάρος!!!

– Ποια στοιχεία συναντάτε στις χώρες, που επισκέπτεσθε στα ταξίδια και

θα θέλατε να υπάρχουν και στην Ελλάδα;

Δυστυχώς, βλέπω πολύ ανοιχτά πνεύματα και με θλίβει ότι είμαστε ένας λαός κατεξοχήν μεταναστευτικός και βιώνουμε αυτήν την απαράδεκτη βία και το ρατσισμό.

Σε ένα λαό, που οι παππούδες μας ήταν πρόσφυγες, οι πατεράδες μας ήταν μετανάστες και εμείς και τα παιδιά μας μάλλον μετανάστες. Και παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να είμαστε τόσο πολύ ρατσιστές.

Πας στο εξωτερικό και δεν έχει σημασία τι είσαι. Είσαι άνθρωπος. Αυτό έχουμε ξεχάσει σε αυτή τη χώρα. Εύχομαι να μορφωθούμε λίγο παραπάνω – γιατί από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα – και να ξανά μελετήσουμε την ιστορία μας.

Πιθανόν είναι δύσκολο να κάνει ταξίδια, που τόσο αγαπά, καθώς μοιράζεται το χρόνο του στο Γκάζι, στο Μαρούσι και σε περιοχές εκτός Αθηνών, όταν σύλλογοι, θεατρικές ομάδες ενδιαφέρονται για τα σεμινάρια «συναισθηματικής διαλεκτικής».

Κλείνοντας την συνέντευξη και ενώ οι μαθητές του ανυπομονούν να ξεκινήσει το μάθημα, τον ρωτώ πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να δημιουργεί αυτή την περίοδο.

«Δουλειά του πραγματικού καλλιτέχνη δεν είναι να γίνει πλούσιος, αλλά να είναι μέσα στην Τέχνη, να κάνει μια έντεχνη ζωή και όπου μπορεί να μεταφέρει στοιχεία Τέχνης στους γύρω του. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί αν δεν δημιουργεί. Είναι σαν τα λουλούδια : «μαραζώνει». Εγώ είμαι καλλιτέχνης, γιατί δεν θα μπορούσα να ήμουν τίποτα άλλο. Είναι το οξυγόνο μου αυτό».

Συνέντευξη : Νατάσα Βρεττού